TRAUMY. Trauma  u źródeł (greka) oznaczała ranę. Obecnie mianem traumy określa się niemal wszelkie urazy - tak natury psychicznej, jak i fizycznej (stąd: psychotraumatologia ale i traumatologia chirurgiczna). Żeby można było zdiagnozować traumę, musi być spełnionych kilka warunków: a. wydarzenie, które ją wywołało było nagłe, ostre i nieprzewidywalne (wypadek, katastrofa naturalna, atak agresji bezpośredniej), b. narażało jednostkę/ grupę społeczną na utratę życia lub skutkowało poważnym uszczerbkiem na zdrowiu lub przekroczeniem nietykalności fizycznej i psychicznej (np. gwałt, przemoc), c. przekroczyło zdolności jednostki do poradzenia sobie i do adaptacji, d. objawiło się poprzez zwiększoną psychologiczną wrażliwość i stan wzbudzenia w postaci m.in.: trudności z zasypianiem i podtrzymaniem snu, drażliwości lub wybuchów złości, trudności w koncentracji uwagi i nadmiernej czujności. Traumy mogą być jednorazowe (czasowe), ale i chroniczne oraz odroczone. Konsekwencją traumy może być zespół stresu pourazowego tzw. PTSD (ang. posttraumatic stress disorder), czyli zaburzenie psychiczne będące formą reakcji właśnie na jakieś skrajnie stresujące wydarzenie, typu: katastrofa, wojna, kataklizm żywiołowy, wypadek komunikacyjny, napaść fizyczna, gwałt, tortury i uprowadzenia, uwięzienia w obozie, doświadczenie poważnej choroby śmiertelnej oraz diagnoza zagrażająca życiu, itp. Na kliniczny obraz tak rozumianej traumy składają się takie objawy jak: napięcia lękowe, uczucia wyczerpania i bezsilności oraz niekontrolowalności własnego życia, doświadczanie nawracających, intruzywnych wspomnień traumy, flashbacków lub koszmarów sennych o traumie oraz unikanie sytuacji kojarzących się z tym doświadczeniem i myśli samobójcze. Ze źródeł WHO wynika, że obecnie najskuteczniejszymi narzędziami terapii traumy są: terapia narracyjna oraz EMDR.